ალბათ ყველას ახსოვს, 1991 წლის ბოლოს, ხელისუფლებისადმი ოპოზიციურად განწყობილი მასა "ჩაუშესკუ-ჩაუშესკუს" სკანდირებით როგორ უტევდა უზენაესი საბჭოს შენობას. ოპოზიცია მზად იყო დაემხო ხელისუფლება და ყველანაირად იკაფავდა გზას შენობისკენაც და ხელისუფლებისკენაც. ამ დრამატულ და ვნებათაღელვით აღსავსე დროს ცოტა თუ დაფიქრებულა - რატომ მაინცა და მაინც "ჩაუშესკუ"? დავუშვათ ზვიად გამსახურდია დიქტატორი იყო, განა ცოტა დიქტატორებს იცნობდა მსოფლიო? როგორც ისტორიიდან, ისე მის თანამედროვეებს? რატომ არა, ვთქვათ "ჰიტლერი", "სტალინი", "პინოჩეტი" ან ბოლოს და ბოლოს "სადამი"? არა, მხოლოდ "ჩაუშესკუ". რატომ?

ჩვენს შორის მომხდარი არასასიამოვნო კონფლიქტის გამო მე საჭიროდ ჩავთვალე მომეწერა, რადგან თქვენ თურმე ინებეთ და მწერალთა კავშირის მდივნებს დაურეკეთ თითქოს მე თქვენ გაგლანძღეთ. მე თქვენი ლანძღვა მაშინაც არ მინებებია, როცა თქვენ ჩემს მიმართ უფრო აქტიური მტრობა გამოიჩინეთ, ჩვენ აძოგადო მოღვაწეებს გვიწოდებენ და ლანძღვა რა საკადრისია.

Peace was cartainly the keynote of Hadrian's foreign policy. in the East we have seen that he preferred a withdrawal to the tradition at frontier rather than accept the risks of more extensive commitments.
Hadrian's diplomacy howeve, was by no means a veil for any weaknees of military policy. He paid visits of inspection to oll the European frontiers. Here he held a review of the troops, and his comments on their effeciency have actually been priserved.

In 1095, the great military process led by the Pope Urban II and the Crusade Movement has begun to save the holiest shrine in Christendom. This is a large-scale military-collaboration migration that lasted for almost 200 years and led to a territorial and political-economic metamorphosis of large part of Eurasia.