საქართველოს, როგორც საქრისტიანოს უკიდურეს აღმოსავლეთ ფორპოსტს თავისთავად ჩამოუყალიბდა მჭიდრო სულიერი და პოლიტიკური კავშირი თავის ერთმორწმუნე მეზობელთან და ერთგვარ ბუნებრივ მოკავშირესთან - ბიზანტიის იმპერიასთან, რომელიც თავის მხრივ, საუკუნეთა მანძილზე აღმოსავლური ქრისტიანობის მთავარ ბურჯსა და ერთ-ერთ ყველაზე ანგარიშგასაწევ ძალას წარმოადგენდა იმდროინდელ მსოფლიოში.

XX საუკუნის 50-ანი წლების ბოლოს და 60-ანი წლების დასაწყისში სოფელი ჯიმითი მაშინდელი რუსეთის მეფისნაცვლისა საქართველოში და მისი მთავრობის ყურადღების ცენტრში მოექცა. თერთმეტმა ჯიმითელმა, ადგილ ველიასახოში მოულოდნელად ამოხოცა კახეთის რამდენიმე თავადი. მეფისნაცვლის ბრძანებით, ყველა ციმბირში გადაასახლეს. მათგან მხოლოდ ერთი დაბრუნებულა უკან. რას უნდა გამოეწვია ასეთი სიმკაცრე სოფლის მოსახლეობაში მაშინ, როცა საუკუნეების განმავლობაში სოფელს არც თავადი ჰყოლია და არც სახელმწიფო ბეგარა-გადასახადს იხდიდა. მოკლედ შევეხოთ ჯიმითის ისტორიულ წარსულს.

გიორგი V ბრწყინვალის (1314-1346 წ.წ.) დროინდელი სამართლის წიგნიდან - "ძეგლის დადება", ირკვევა, რომ მე-13 საუკუნის დამლევისა და მე-14 საუკუნის დემდეგისთვის, საქართველოს მთის თემებში, განსაკუთრებით გახშირებულა საქვეყნოდ გამრიგეთა, ე.ი. ადმინისტრაციული თანამდებობის პირთა მკვლელობები. აღსანიშნავია, რომ ეს მკვლელობები ცალკეულ პირთა მიერ კი არაა ჩადენილი, არამედი მთელი სოფლის, ხეობის ან თემის ერთობლივი მონაწილეობით.

კათოლიკე მისიონერთა მოღვაწეობას საქართველოში დაახლოებით ექვსსაუკუნოვანი ისტორია აქვს. იგი ოფიციალურად XIII საუკუნის პირველი ნახევრიდან იწყება და XIX საუკუნის დამდეგამდე მოდის. ამ ხანგრძლივი პერიოდის მანძილზე მისიონერთა მრავალმხრივმა, ნაყოფიერმა მოღვაწეობამ სერიოზული როლი შეასრულა ქართველთა პოლიტიკურ, ეკონომიკურ, სოციალურ და სარწმუნოებრივ-კულტურულ ცხოვრებაში.