ალბანეთის მართლმადიდებელი ეკლესია მსოფლიოს უძველეს მართლმადიდებლურ ეკლესიათა რიცხვს განეკუთვნება. ქრისტიანული ეკლესიის ფორმირება თანამედროვე ალბანეთის ტერიტორიაზე ჯერ კიდევ ადრე შუასაუკუნეებიდან დაიწყო, თუმცა ისტორიული კატაკლიზმების შედეგად, მისი თვითმოწესეობის დაკანონება მხოლოდ გასული საუკუნის 20-ან წლებში, ბერატის საეკლესიო კრების (1922 წ.) დადგენილებათა საფუძველზე იქნა მიღწეული. თანამედროვე ეტაპზე კი, ალბანეთის ეკლესიას მართლმადიდებლურ დიპტიხში მეცამეტე ადგილი აქვს მინიჭებული პოლონეთის მართლმადიდებელი ეკლესიის შემდეგ.

თანამედროვე ეტაპზე დიდი თეორიული და პრაქტიკული მნიშვნელობა ენიჭება საბჭოთა კავშირის ისტორიული წარსულის სიღრმისეული მეცნიერულ გააზრებას, რადგან სრულიად აშკარაა, რომ ამ უკანასკნელზე დიდწილადაა დამოკიდებული სახელმწიფოებრივი განვითარების დღევანდელი ვითარების ობიექტური ანალიზი და სამომავლო პერსპექტივების მეტ-ნაკლები სიზუსტით დასახვა. ზემოაღნიშნული თვალსაზრისით განსაკუთრებულ ინტერესს იწვევს საბჭოთა სარწმუნოებრივი პოლიტიკა, რომლის მაღალპროფესიულ გაანალიზებასაც დიდი მნიშვნელობა აქვს.

1924 წლის ნოემბერში ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის ახალგაზრდული ფრთის წარმომადგენელთა თაოსნობით, პარიზში საფუძველი ჩაეყარა ახალ ეროვნულ პოლიტიკურ ორგანიზაციას, რომელსაც თავდაპირველად უწოდეს "მომავალი". მისი მიზანი გახლდათ საქართველოს ბოლშევიკური იმპერიის მარწუხებიდან დასახსნელად პატრიოტულად განწყობილი ქართული ახალგაზრდული ემიგრანტული ძალების კონსოლიდაცია.
ორგანიზაციის შექმნიდან მცირე ხნის შემდეგ მოხდა ძვრები, რომელთა წყალობით იგი იქცა არა მხოლოდ ახალგაზრდული ფრთის, არამედ მთლიანად — ქართული პოლიტიკური ემიგრაციის საერთო ეროვნულ პოლიტიკურ გაერთიანებად. ყოველივე ამის შესახებ ქვემოთ გვექნება საუბარი.

ამ სტატიის მიზანია წარმოვაჩინოთ XX საუკუნის ერთ-ერთი თვალსაჩინო მეცნიერის, ბორის ალექსის ძე კუფტინის მოღვაწეობა. საქართველოს არქეოლოგიის კვლევაში მას განსაკუთრებული ადგილი უკავია. მისი თბილისში ჩამოსვლა დაემთხვა მნიშვნელოვან გარდატეხის პერიოდს ქართულ არქეოლოგიაში. ამ პერიოდიდან დაიწყო გეგმაზომიერი არქეოლოგიური სამუშაოების განხორციელება საქართველოს მთელს ტერიტორიაზე.