XVII საუკუნის 20-იანი წლების მეორე ნახევრიდან საქართველო ვატიკანის რელიგიური თვალსაწიერის არეალში მოექცა. მალე ქართლში კათოლიკე მისიონერებიც გამოჩნდნენ, რომელთაც გორში დააარსეს თავიანთი მისიონი. 1630 წელს რომის პაპის კურიის დავალებითა და "პროპაგანდა ფიდეს" ორგანიზებით კათოლიკური აღმსარებლობის გავრცელების მიზნით საქართველოსაკენ გამოეშურნენ თეატინელთა კათოლიკური ორდენის ბერები: ნეაპოლელი არქანჯელო ლამბერტი და მილანელი ჯუზეპე ჯუდიჩე.

2015 წელს თბილისში ავტორთა კოლექტივმა (ნ. ახალაია, წ. ბაწაში, გ. ლორთქიფანიძე, ქ. ლორთქიფანიძე, ო. მემიშიში, ზ. ქავთარაძე) გამოსცა დიდტანიანი კრებული "ლაზები და ლაზეთი თურქულ გამოცემებში".
აღნიშნული კრებული მრავალმხრივ საინტერესო და მნიშვნელოვანი ნაშრომია, მაგრამ მისთვის დამახასიათებელ ყველა ასპექტს ჩვენ აქ ვერ შევეხებით. თუმცა გვსურს განვიხილოთ და აზრი გამოვთქვათ კრებულში მოცემულ ჩვენთვის საინტერესო რამდენიმე საკითხზე, რომელთა შესახებ ჩვენც გვიფიქრია და გარკვეული დაკვირვება გვიწარმოებია.

სტატია ეძღვნება ქართული სამეფოების ურთიერთობას თურქ მეზობლებთან 1747-1783 წლებში

აფხაზეთის დღევანდელი პოლიტიკური თუ სამართლებრივი მდგომარეობის გაგებისათვის ძალზე მნიშვნელოვანია აფხაზთა სამეფოს ისტორიის შესწავლა. წინამდებარე ნაშრომის მიზანია ეპიგრაფიკულ წარწერებზე დაყრდნობითა და მათი ანალიზის საფუძველზე დადგინდეს თუ სადამდე აღწევდა აღმოსავლეთით აფხაზთა სამეფოს საზღვარი.
აღმოსავლეთ საზღვრის დადგენა დაგვეხმარება დავინახოთ, იყო თუ არა აფხაზთა სამეფო, როგორც საქართველოს სხვა რეგიონები, ქართულ პოლიტიკურ თუ კულტურულ სამყაროში ჩართული და რამდენად წარმოადგენდა ის თავისი არსით ქართულ სამეფოს.