ეს სტატია ეძღვნება სომხეთის სახელმწიფოებრიობის ისტორიას V-XIV საუკუნეებში. რომის იმპერიასა და ერანშაჰრს შორის სომხეთის გაყოფის შედეგად 387 წელს სომხეთს ფაქტობრივად ჩამოერთვა სახელმწიფოებრიობა, თუმცა დასავლეთ სომხეთში არშაკუნის ძალაუფლება არსებობდა 389 წლამდე, ხოლო პარსააიკში 420 წლამდე.

ეს სტატია ეძღვნება შუა საუკუნეების საქართველოს ინტელექტუალურ ისტორიას. ისტორიულად ქართველი ინტელექტუალების მოღვაწეობა სამ პერიოდად შეიძლება დაიყოს. პირველი პერიოდი V-X საუკუნეების ეპოქაა. ამ დროს ძირითადად აგიოგრაფიული ლიტერატურა ახასიათებს. მეორე პერიოდს შეიძლება მივაკუთვნოთ XI-XIII სს. ანუ პერიოდი, როდესაც ჩამოყალიბდა და არსებობდა ერთიანი ქართული სახელმწიფოებრიობა. მესამე პერიოდი XIII-XVI სს-ის შუა ხანებია. ჩვენამდე მხოლოდ ორი მატიანეა მოღწეული - „საუკუნოვანი მატიანე“ და „ერისთავის ძეგლი“. ორი კანონის კოდექსი გამოვიდა. საერო ლიტერატურა წარმოდგენილია მხოლოდ ეპოსით „როსტომიანი“.

ვფიქრობთ, ისტორიაში შემთხვევით არაფერი ხდება და საქართველოში ჩამოწოლილი "დიდი ღამის" შემამზადებელი გარემოებანი საბჭოური ლოგიკის ულოგიკო ფორმატში, თავის-თავად, ყოველგვარი გადამეტების გარეშე ჯდება. 1989 წლის 9 აპრილს საბჭოთა საქართველოს ისტორიული კრახის შემდეგ, კომუნისტებმა საქართველოში თავიანთი ქმედებების სტრატეგია და ტაქტიკა რადიკალურად შესცვალეს - გარეგნულად სიმართლისა და სამართლიანობის უპირველეს მაძიებლებად გამოაცხადეს თავი.

1768 წელს ყუბის ხანმა ფათალიმ შაქის ხან ჰუსეინთან ერთად აიღო შემახა. თუმცა მან მალევე სცადა შაქის სახანოს დამორჩილებაც. ამ მიზნით ფათალი ხანმა ქართლ-კახეთის მეფე ერეკლე II-ს და ყარაბაღის იბრაჰიმ ხანს შესთავაზა შაქი სახანოს წინააღმდეგ ერთობლივი ლაშქრობა. მაგრამ მათი თანხმობა ვერ მიიღო. თავის მხრივ შაქის ხანმა დახმარება სთხოვა ერეკლე II-ს. მეფემ ფათალი ხანს მოსთხოვა, რომ იგი შერიგებულიყო შაქის ხანთან და ჰუსეინ ხანისათვის სამხედრო დახმარების გაწევით დაიმუქრა.